2♢ Mijn eerste indruk.

De eerste paar dagen heb ik me voornamelijk gesettled in mijn appartement en in de omgeving waarin ik zit. Ik werd van het vliegveld in Hato, naar mijn appartement in Saliña gebracht en ontmoette meteen een paar huisgenoten. De dag erna werd ik om half negen 's ochtends op het kantoor van Wereldstage verwacht om mijn papieren af te leveren en in orde te maken, en gelukkig wilde een aantal meiden mij wel brengen.

Wat mij die dag is opgevallen is dat de lokale bevolking erg vriendelijk en relaxed is! Nadat ik bij Wereldstage klaar was, moest ik de bus terug pakken naar Saliña. Ik heb eerst een half uur rondgelopen om maar ergens een bus halte te ontdekken. Na met mezelf gediscussieerd te hebben welke mensen ik er betrouwbaar genoeg vond uitzien, besloot ik een man van middelbare leeftijd te vragen waar ik heen moest.

Hij sprak terug in slecht maar verstaanbaar Nederlands en noemde me net iets te vaak 'Dushi'. Maar zonder dat ik het vroeg, wilde hij meelopen naar de bus halte. Opgelucht liep ik mee en beantwoorde ik zijn vragen. 'Hoelang ben jij hier al, dushi?' 'Waar moet je dan zijn, dushi?' 'Maar dushi, wat kom je hier doen dan?' Weet je wel, de standaard vragen. Hij bleef de hele tijd naast me zitten totdat er eindelijk een bus aan kwam die me kon brengen waar ik naartoe moest. Zo gaat dat hier, je houd een busje aan, zegt waar je naartoe moet en de buschauffeur laat je weten of hij je ernaartoe kan brengen. Gelukkig kon ik de 3e bus nemen die langs kwam. Hij en de busschaufeur spraken nog wat in het Papiaments met elkaar en ik kon instappen. De man gaf me een knipoog en wenste me nog een fijn verblijf.

Ik vond het ergens wel mooi om te zien hoe snel de meneer van plan was een verdwaalde student te helpen, ik weet niet of het heeft gelegen aan het feit dat ik een jonge vrouw ben die in haar eentje rond liep, maar in Nederland hebben we het allemaal maar al te druk om mensen in nood zelfs op te merken.

Ook de buschauffeur en twee mede passagiers maakte er hun persoonlijke missie van om mij thuis af te zetten. Aangezien ik niet precies wist waar ik afgezet moest worden, en mij ook geen enkele straat kon herrineren, hebben we zo'n kwartiertje rondgereden voordat we in de juiste straat stonden. Ik had zelfs nog gezegt dat ze me eruit mochten laten en dat ik de weg wel lopend zal ontdekken. Maar ze stonden erop mij af te leveren voor de deur.

Ik snap nu wel waarom mij aangeraden werd om me van eigen vervoer te voorzien. Want wil je een beetje het eiland kunnen verkennen, dat lukt niet met alleen de bussen die hier rijden.