7♢ één zijn met het asfalt.

22 april 2016 - Saliña Harbour View, Nederlandse Antillen

Het is dan eindelijk een keer gebeurd. Rij je lekker zorgeloos over de weg die je al honderd keer gereden hebt, muziek in de oren en verstand op nul. Achter een stoet auto's aan met zo'n 60 km per uur.

Ik had die ochtend vrij gekregen van stage om mijn vergunning op te halen, wat overigens niet gelukt is vanwege mijn pasfoto's. Rond 2 uur was ik klaar om naar stage te gaan. En zoals altijd de muziek op het hardst in mijn oren en de weg afrijden. Helaas ging het deze keer iets anders dan ik geplant had.

Ik was bijna op stage, moest nog geen 5 minuten meer rijden. Toen ineens een auto voor mij, zonder remlichten, op de rem ging en rechts wilde afslaan, tevens ook zonder richtingaanwijzer. Aangezien ik van mezelf nog al bumperkleef, wat ook niet het beste is om te doen hier, zag ik de auto veels te laat om nog rustig te kunnen stoppen. Dus met mijn beide handen vol om de rem kwam ik na een tijdje tot stilstand, nadat ik over mn scooter heen vloog, op mn rug terecht kwam en nog een paar meter door rolde.

Door de klap op de grond werd zogezegd de lucht uit mijn longen geslagen, maar ik stond snel weer op om de schade te bekijken. Mijn benen lagen beide open van de schaafwonden, twee wonden op beide armen en mijn pols was er niet te charmant aan toe. Maar ik kon alles nog bewegen en had het gevoel dat er niets gebroken was. Meevaller!

Langs te weg stonden een aantal jongens, die kwamen direct op mijn afgestormd om mijn scooter op te rapen, mijn weggevlogen telefoon weer terug te brengen en mijn verloren slipper van de straat af te halen. Al snel had ik al mijn spullen weer bij elkaar en de schade aan de scooter viel ook wel mee. Door de adrenaline en ja, ook door de schaamte, begon in maar te lachen want ik wist niet echt wat me overkwam. Ik bedankte ze en probeerde mn scooter nog te starten, maar omdat mijn rechter pols naar de klote was kreeg ik hem niet aan. Gelukkig snapte een jongen mijn hint en hij startte hem voor me. Nog steeds in een lachbui vervolgde ik mijn weg naar stage.

Helaas was de dag erna iets minder grappig. Ik had spierpijn aan elke spier in mijn lichaam, mijn nek en rug zaten op slot en mijn armen konden niet ver omhoog reiken. Ook liep ik een beetje mank. Gelukkig mocht ik van stage thuis blijven, en heb me kostelijk vermaakt met mezelf uit te lachen om de dingen die ik niet voor elkaar kreeg.

Nog steeds zijn mijn linker arm, rechter pols, rechter knie en nek en schouders gevoelig. Maar het had erger kunnen aflopen. En zolang ik er nog om kan lachen vind ik het weer iets wat ik mee had moeten maken. Ik komt dit eiland in ieder geval niet af zonder een aantal schrammen en stoten.

4 Reacties

  1. Mams:
    22 april 2016
    Trut
  2. Mams:
    22 april 2016
    Oeps...trut met een hoop grappige smiley's zag er beter uit....maar die worden niet geplaatst :-D xx
  3. Renske:
    4 mei 2016
    WE WANT MORE
  4. Mams:
    30 mei 2016
    Komt er nog wat?? :-P